Menu et l’art: Chałwa i Nus bleus Mattise’a

Historia chałwy sięga czasów Babilonu. Chałwa pochodzi zatem z Iraku i to mieszkańcy tego kraju jako pierwsi docenili jej właściwości i wartości odżywcze. Do Europy przywędrowała z Indii na początku XX wieku.

Chałwa jest kaloryczna, jednak nie warto uparcie od niej stronić, ponieważ znajdziemy w niej bogactwo składników mineralnych: fosfor, magnez, potas, żelazo oraz witaminy z grupy B a także witaminę A i E. Prozdrowotne właściwości chałwy wynikają również z obecności kwasu linolowego, który dba o prawidłowy poziom cholesterolu.

Za dwa dni Dzień Kobiet. Na wspólne świętowanie przygotowałam, według Pięciu Przemian, niezwykle smaczną, domową, chałwę z pistacjami i niewielką ilością orzechów włoskich.

-*-

Oto przepis:

1 szklanka delikatnie prażonych ziaren sezamu
2-3 łyżki miodu
2 łyżki pistacji
1/3 łyżeczki imbiru
1 łyżeczka wody, szczypta soli
5-8 kropli soku z cytryny
1 łyżeczka orzechów włoskich
1/2 łyżeczki oliwy z orzechów włoskich
1/2 łyżeczki cukru waniliowego
szczypta cynamonu

-*-

Przygotowanie:

Przełożyć do blendera uprażone na jasny, złocisty kolor ziarna sezamu wraz z ciepłym miodem. Rozdrobnić, aż powstanie gęsta masa. Następnie dodać pokrojone pistacje i pozostałe składniki. Zamieszać. Przełożyć na papier do pieczenia i uformować wałeczek. Schłodzić przez godzinę w lodówce. Przed podaniem skropić wodą różaną.

PS Czy kiedykolwiek kupię chałwę w sklepie? Hmmm…? W zestawieniu z  domową chałwą – ta kupiona w sklepie jest bez szans.

-*-

-*-

L’art

Nu bleu II, 1952 | Henri Matisse
Nu bleu II, 1952 | Henri Matisse [https://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/7/78/Blue_Nudes_Henri_Matisse.jpg]
Henri Matisse po operacji onkologicznej poruszał się na wózku inwalidzkim i nie mógł pracować przy sztalugach. Był to trudny czas, który jednak nie pozbawił go kreatywności, zmusił natomiast do zmiany metody pracy. Odtąd zaczął tworzyć papierowe kolaże. Nus bleus z 1952 to przełomowa seria czterech obrazów. Niezwykle wyszukane kobiece akty korespondują z wcześniejszymi pracami rzeźbiarskimi artysty powstałymi podczas jego wizyty na Tahiti w 1930 roku.
Matisse wrócił po dwudziestu latach w tych obrazach do stosowania dużych plam jednolitego, żywego i świetlistego koloru – tak charakterystycznego dla jego początkowej kariery. Wrócił do techniki ekspresyjnego koloryzmu, która stała się znana jako fowizm.

Nus bleus, 1952 | Henri Matisse
Nus bleus, 1952 | Henri Matisse

Menu at l’art: Barszcz czerwony i „Harmonia czerwieni” Henri Matisse

Barszcz czerwony

Barszcz czerwony niekoniecznie wigilijny, ale taki domowy, pyszny, aromatyczny i… ugotowany według Pięciu Przemian. Pani Aniu (Anna Ciesielska) „kombinuję” na podstawie Pani przepisu.

Oto przepis:

Do 4 litrów gotującej wody dodać:
tymianek i kurkumę (odrobinę na końcu noża)
ok. 1/2 kg wołowiny z kością
1/2 łyżeczki kminku
1/2 łyżeczki imbiru
1/2 łyżeczki pieprzu cayenne
1 łyżeczkę vegety
1 łyżeczkę soli
1 szczyptę bazylii
gotować około 1,5 godziny, a potem dodać:
szczyptę kurkumy
1kg grubo starkowanych buraków
5 grubo starkowanych marchwi
1 pietruszka
6 – 8 pokrojonych ziemniaków
2 cebule, 1 por (białą część), 4 ząbki czosnku (gotuję w całości, a potem miksuję)
kawałek selera
liść laurowy, 5 ziaren ziela angielskiego
1/2 łyżeczki czarnego pieprzu
25 dag zielonej fasolki
sól do smaku
gotować do miękkości (około 1 godziny) a następnie dodać:
około łyżki soku z cytryny
1/2 szklanki czerwonego wytrawnego wina
1 łyżeczkę majeranku
1 łyżeczkę miodu lub masła
dosmakować pieprzem i solą

-*-

Barszcz czerwony według Pięciu Przemian
Barszcz czerwony według Pięciu Przemian – bogaty w smak i aromat. Mmm… Palce lizać!

-*-

l’art

Matisse Henri - Red Room (Harmony in Red)
Matisse Henri – Red Room (Harmony in Red) – GJ-9660 | http://album.foto.ru

Nasycona czerwień połączyła menu ze sztuką. Harmonia czerwieni lub Czerwony pokój (1908-1909) Henri Matisse’a to obraz, który automatycznie skojarzył mi się z dzisiejszym menu. Piękny, ciepły, zbudowany na barwnych kontrastach obraz znajduje się w Ermitażu w Sankt Petersburgu.

Henri Matisse francuski malarz uważany za głównego prekursora fowizmu urodził się w 1869 roku w Le Cateau-Cambrésis we Pikardii. Początkowo tworzył pod wpływem impresjonistów oraz sztuki japońskiej, aby następnie wykształcić swój własny styl. Cechą charakterystyczną jego twórczości było zestawianie czystych, żywych, świetlistych i zwykle silnie kontrastowych barw, które często obwodził delikatnym konturem. Należy przy tym nadmienić, że zwykle kolorystyka w jego dziełach pozbawiona była związku z rzeczywistością.

Fowizm (z fr. le fauvisme lub les fauves – dzikie bestie, dzikie zwierzęta) – słowem tym francuski dziennikarz Louis Vauxcelles skrytykował grupę artystów (jednym z nich był Matisse), którzy w 1905 roku wystawili swoje prace na słynnej paryskiej wystawie artystycznej – Salonie Jesiennym. Fowizm istniał bardzo krótko między 1905 a 1908 i był jednym z dwóch kierunków obok ekspresjonizmu, które dały początek rewolucji w sztuce. Był kierunkiem w malarstwie francuskim początku XX wieku, których cechami charakterystycznymi była dominacja krzykliwych, kontrastowych barw, wyolbrzymienie, żywiołowość, gwałtowność, stanowiące wezwanie do prostego, instynktownego i spontanicznie radosnego przeżywania i wyrażania świata.